HET BUITENGEWONE VERHAAL VAN DE ONTDEKKING VAN ONDÉVIT®

Het begon voor mij allemaal in dit universum op Goede Vrijdag 7 april 1944 om 20.00 uur.

Van jongs af aan bewaar ik flash-beelden: een klap van mijn vader maar ook het geluk in de armen te zijn geweest van Gérard Philippe die, volgens mijn moeder, heel veel van me hield. Hij speelde met me en nam me in zijn armen. Ik bewaarde beelden van deze relatie en het contact met een heel zachte maar heel sterke energie.
Rond de leeftijd van 10 kende ik mijn genetische erfgoed. Deze erfenis manifesteerde zich in de vorm van bloedneuzen die niets kon stoppen, zelfs niet de volwassen vitamine K-ampullen die ik kreeg in de vorm van wattenstaafjes die ik in mijn neus stopte. Ik herinner me levendig het gevoel van deze vloeistof die door mijn keel liep, net als het gevoel van bloed bij bloedingsaanvallen.
Ik kende op dat moment de relativiteit van het fysieke leven en de waarde van het spirituele leven, wat zich toen manifesteerde in een voor mijn leeftijd overdreven toewijding aan de katholieke religie waarin mijn familie was opgegroeid.
Ik begreep al snel dat er leven na leven was en de dood geen probleem was, het was voor mij al de voortzetting van een vorm van leven.
De dood was heel natuurlijk. Het moet gezegd dat ik me tijdens het bloeden zo machteloos voelde dat ik mijn lot in handen had gelegd van de goden in wie ik geloofde. Ik herinner me dat mijn eerste stappen, na die 8 dagen bijna altijd in bed doorgebracht te hebben met angst voor bloedingen, moeilijk waren vanwege mijn grote zwakte. De hulp van mijn ouders was heel hartelijk. Er was geen overbodige emotie.
Deze periode heeft me herinneringen aan veruiterlijking en een heel bijzonder contact met mijn lichaam achtergelaten.
Ik vervolgde mijn studie aan het Lycée Louis Chauvet in Loudun. In die tijd was ik gepassioneerd door luchtvaart en elektronica. Vanaf het moment dat ik besloot elektronica te gaan studeren, begreep ik dat ik moest slagen omdat mijn ouders niet over de middelen beschikten om mijn studie te financieren en de beurs die de staat me gaf, liet geen mislukkingen toe. 
Met veel werk, overtuiging en geluk is het me gelukt.
Zo behaalde ik op 22-jarige leeftijd mijn diploma elektronica-ingenieur met als specialisatie atoomenergie.. Eindelijk had ik een diploma dat meer waard was dan ik wist en uiteindelijk meer dan ik voor een toekomstige werkgever.

In 1969 keerde ik terug naar het International Patent Institute. Dit documentaire onderzoekswerk was voor mij en blijft zeer de moeite waard als het geen routine wordt.Tot december 1973 heb ik geloof ik geen enkele belangrijke gebeurtenis in mijn leven meegemaakt die aanleiding kon geven tot wat ongetwijfeld een ontdekking van het allergrootste belang is geworden. 
Plotselinge pijn in mijn maag, bloederige ontlasting en hevige diarree die 8 dagen aanhield met ondertussen verschrikkelijke pijnen waardoor ik bijna moest gillen. Voor die tijd had ik al heel lang geen dokter meer gezien.
Net als iedereen ging ik naar de dokter die me adviseerde rijst te eten. Omdat de pijn ondraaglijk was, schreef een nachtdokter me penicilline voor.
Kortom, door aan te dringen kwam ik bij een specialist terecht.
De goede man maakte een röntgenfoto van de darm met deze witte barietvloeistof die enkele dagen in de darmen blijft. De melding was duidelijk: colitis met, in de sleutel, een medicijn en de hoop dat alles zou kalmeren.
Door een zeer streng dieet kon ik de diarree zoveel mogelijk onder controle krijgen omdat ik na korte tijd van de medicijnen die ik slikte reuma in alle gewrichten kreeg. Colitis bleek de ziekte van Crohn te zijn.
De academische logica die ik zo lang had beoefend, deed me eenvoudigweg concluderen dat er nog maar één ding voor mij over was: ermee leven, in stilte lijden en wachten tot iemand me de oplossing geeft.
Ik herinner me een moment van lijden toen ik besloot « bij dertig jaar reuma NOOIT, ik moet een oplossing vinden!« 
Diep in mij ontwaakte een kracht, die vele jaren nodig had om volwassen te worden. Dit idee van passiviteit bracht me in de war en ik begon een outcast te worden in mijn gedachten. Ik zei tegen mezelf dat als wat ik deed, me geen oplossing zou brengen, dan moest ik ergens anders zoeken.
Zo simpel is het en toch leer je het niet op universiteiten. Je bent getraind in de absolute waarheid en dat is wat je zekerheid, je sociale status, je leven moet zijn!!
De eerste nog aanvaardbare oplossing was homeopathie. Op advies van mijn familie en vrienden heb ik een homeopathische arts geraadpleegd.
Ik raadpleegde hem elke 15 dagen, drie weken en de goede man, die geen rust bij mij vond, bevrijdde zich door mij naar zijn jonge assistent te sturen die mij volgens hem beter zou moeten kunnen helpen.
De jonge homeopaat in kwestie vertelde me dat de ziekte van Crohn iets van psychische oorsprong was en dat de enige oplossing een psychische behandeling was. Hij vertelde me over een organisatie waarvan de technieken wonderen zouden doen en adviseerde me om die technieken te volgen.
Ik begon deze techniek in april 1974, twee dagen na de begrafenis van mijn oom.
In het begin was ik verrast om te zien dat ik in het begin moest begrijpen dat het belangrijk was om niet te geloven dat ik hier moest komen om voor mezelf te zorgen.
Kortom, aangezien de geest iets is dat het lichaam beïnvloedt, gaf ik meteen toe dat ik mijn geest kon bevrijden.
Na een paar minuten van deze regressietechniek voelde ik me zo goed dat het niet meer mogelijk was om met mij verder te gaan. Ik ging weg in de overtuiging dat mijn problemen voorbij waren.
Helaas waren ze er een paar dagen later weer.
In de zomer van 1980 zette de vakantie me weer op de been.
In 1981 ben ik met haar toestemming van mijn vrouw gescheiden. Ik was geruïneerd, maar ik was bevrijd van alle druk. Ik heb ook mijn werk kunnen behouden.  Ik heb van deze periode gebruik gemaakt om me volledig aan het schilderen te wijden en ik was zeer productief.
Vrienden gaven me namen van therapeuten en ik ging op zoek naar een oplossing.
De eerste therapeut die ik zag in september 1982 gaf me een vitaminekuur met een dieet, nadat ik een druppel van mijn bloed had onderzocht.
De eerste week van de behandeling was de verbetering aanzienlijk. Maar helaas stabiliseerde het daarna om terug te vallen naar het vorige niveau zonder te bewegen.
De tweede therapeut die ik in december 1982 zag, deed spiertesten en bepaalde welke medicijnen ik daarbij nodig had. Hij beoefende ook elektro-acupunctuur, wat het minst leuke deel van de sessies was.
Bovendien gaf hij een les over wat hij aan het doen was. Ik nam deel aan deze cursus met het besef dat de beste manier om jezelf te helen is om jezelf te leren kennen. Deze cursus gaf me de kans om meer te leren over het lichaam en hoe het werkt.
Inderdaad, als de zogenaamde beste methode van psychotherapie me niet kon helpen, had ik alleen het fysieke lichaam waar ik een oplossing kon vinden.
Door al deze ervaringen heb ik geleerd dat het leven is waar je gelukkig bent en niet ergens anders. Het leven zou synoniem moeten zijn met geluk.
Als ik nu de boeken van medicijnen lees met behulp van natuurlijke methoden, realiseer ik me dat mijn probleem in een paar uur had kunnen worden opgelost, maar dat was niet mijn manier en ik moest op zoek naar iets anders, waarschijnlijk veel belangrijker dan de remedie voor de ziekte van Crohn !
Dus begon ik deze cursus in het Nederlands te volgen. Ik heb grote inspanningen moeten leveren om mijn kennis van de taal op een acceptabel niveau te krijgen.
Wat mij letterlijk fascineerde was het feit dat materie op een soms spectaculaire manier de reacties van onze spieren kon beïnvloeden.
Dit is volledig in tegenspraak met wat ik had gekregen als lerares aan de faculteit en aan de technische school, zelfs in mijn specialiteit van atoomenergie.

MATERIE STRAHLT GOLVEN DIE MIJN GEZONDHEID BENVLOEDEN

Hoe was dit allemaal mogelijk?
Waarom vermeldt de leer zulke dingen niet?
Het is echter duidelijk dat door het doen van dergelijke spiertesten en het bepalen van de producten die mensen nodig hebben, er constante resultaten zijn. Het is dus een natuurwet in de zin dat we ze op onze scholen bestuderen en toch!!
Deze vragen gingen toen op een werkelijk obsessieve manier door mijn hoofd.
Het duurde niet lang voordat ik de oplossing ontdekte.
Even nadenken:
Als de objecten waarmee je in contact bent je negatief kunnen beïnvloeden, dan is een ideale wereld de wereld waarin de objecten je niet langer negatief beïnvloeden.
Met andere woorden, het wordt een wereld zonder vergiften!!
Omdat het kenmerk van gif werd gegeven door deze stralingen die door de materie werden gedragen, moest het mogelijk zijn ze te wijzigen zodat een gif een energievoedsel wordt. 
Dus ging ik op zoek naar elektronische circuits waarmee ik deze mysterieuze energieën die door de materie worden gedragen, zou kunnen manipuleren.
Ik ontdekte verschillende schakelingen en met mijn kennis van elektronica ging ik op zoek naar steeds eenvoudigere schakelingen.
Met vitamines aan de ene kant en placebo’s aan de andere en spiertesten voor meetinstrumenten ging ik van ontdekking naar ontdekking.
Tijdens deze cursus, rond de maand april, was ik erin geslaagd deze energieën van de materie te scheiden en naar andere dragers te transporteren. De energie van een vitamine zou dus op een placebo getransporteerd kunnen worden.
Ik experimenteerde op mezelf en op mijn Marie-Christine met vitamine B12. Het resultaat was hetzelfde als voor de eigenlijke vitamine.
De essentiële vraag bleef of een gif voedsel kon worden.
De enige manier was om het te proberen.
De enige gemakkelijke optie die ik had, was dieren proberen.
Eenvoudige redenering zal je doen begrijpen dat de experimenten op mij beperkt zouden zijn tot een paar proeven.
Na heel weinig mislukkingen lukte het me om een ​​muis verschillende vergiftigde tarwekorrels te voeren die werden verwerkt in een machine die deze golven manipuleerde die materie uitstraalt.
De muis heeft het overleefd!!
Je kon zien dat ze moeite had met het verteren van wat ze had ingeslikt en dat het haar pijn deed, maar ze overleefde.
Ik had bewijs dat we de golven kunnen scheiden die worden uitgezonden door materie die het leven beïnvloeden.
Beter, zonder de chemische formule van een lichaam aan te raken, kunnen we het eigenschappen geven zodat het draaglijk is voor het lichaam.
Natuurlijk met limieten zoals aangegeven door de muis, maar toch veel verder dan wat de wetenschap me tot op de dag van vandaag zou hebben laten denken.
Uit deze experimenten bleek duidelijk de scheiding van de energieën die het lichaam nodig heeft en die van de stof.
De fundamentele conclusie voor gezondheid is de noodzaak om het lichaam de materialen te geven die het nodig heeft, maar vooral de energieën die het nodig heeft.
In mei 1983 ontdekte ik het basisprincipe van deze energieën in de vorm van een lichtende explosie die mijn lichaam met moeite ondersteunde.
Alles trilde met een lage frequentie en ik voelde mijn bloed kloppen in alle delen van mijn lichaam, het was erg indrukwekkend.
Hoewel de sensatie buitengewoon was in het welzijn dat ik voelde, was het duidelijk dat het geen natuurlijke toestand was waaraan we gewend zijn.
Deze ontdekking is gebaseerd op eigenschappen van golven die sneller reizen dan het licht.
De naam Ondévit werd samen met Marie-Christine gevonden in een brainstorm op hetzelfde moment.
In 1983 op 30 mei werd Ondevit geboren met een muis die vergiftigde tarwekorrels overleefde! Rond september ontdekte ik de methode van testen met de kaarten nadat ik kaarten had gekocht die gemaakt waren volgens de principes van Malcom Rae.
Een paar weken later ontdekte ik een manier om mijn eigen kaarten met de woorden direct te maken en zo iedereen de mogelijkheid te geven om zijn eigen kaarten te maken.
Kort daarna ontdekte ik de middelen om testen te maken zonder gedrukte kaarten.
Meteen volgde de mogelijkheid om van deze kaarten en woorden producten te maken. Een oneindige bron van mogelijkheden werd geboren om de energieproducten te vervaardigen.
Tegelijkertijd werden nieuwe machines geboren. Meestal was het in de vorm van kleurvisies met details. Ik moest ze gewoon bouwen en het werkte en werkt nog steeds.
Ik had geen idee van de theorie of de mogelijkheden achter deze ontdekkingen.
De volgende jaren zouden gewijd zijn aan het formuleren van de wetten van de energie die ik manipuleerde.
In januari 1984 liep ik een week stage bij een therapeut, die veel ervaring had, om de methode te testen. De resultaten waren indrukwekkend en overtroffen altijd wat ze tot dan toe had kunnen behalen.
Het was rond de maanden maart, april 1984, dat ik, gedwongen door de noodzaak om een ​​oplossing te vinden voor het vervaardigen van producten, de mogelijkheid ontdekte voor elke beoefenaar van deze methode om zelf alle producten te vervaardigen die hij nodig had uit de energie van de letters van het alfabet. Voor deze ontdekking moest ik de producten van elke klant afzonderlijk in de machine maken. Met een kwartier per product kon ik niet veel mensen helpen, maar vooral werd mijn slaaptijd gevaarlijk korter
Door de energie van de letters van het alphabet te gebruiken kunnen de Ondévit therapeuten zelfs hun producten maken zonder limiet.
Sinds die tijd zijn nieuwe machines gebouwd en nieuwe hele sterke energieen zijn gevonden.
De Ondevit-methode was net geboren dankzij de resultaten van enkele pioniers. Mogen zij hier hartelijk worden bedankt!